درسوگ استاد - سروده هایی از سرکارخانم مهتا پناه

 هشت سروده از سرکارخانم « مهتا پناه » از شاعران انجمن ادبی فرهنگ اندیشه

مثنوی وداع

نشست بغض تر ی در حصار حنجره ام

شکست شیشه ی چشمان خیس پنجره ام

هوا ، هوای غزل های ناب و بارانی ست

وحال ناخوش این مثنوی ، پریشانی ست

به وسعت همه ی آسمان ، دلش خون شد

چه شد که لیلی این قصّه ، سخت مجنون شد؟!

چه شد که شهر لباس سیاه بر تن کرد

چه شد که مرد غزل ، عزم زود رفتن کرد ؟!

کسی که دررگش احساس عشق می جوشید

چگونه رخت سپید وداع را پوشید ؟!

درون باور ناباورم نمی گنجد

که سوز سرد زمستان ، به نوبهارش زد

بهار گفتم ازین پس بهار یعنی چه ؟!

بدون چلچله ، آواز سار یعنی چه ؟!

کلاغ های دلم ، قارقار سر دادن

گواهی بدی از انتظار سر دادن

چه انتظار غریبی شود ، پریدن تو

چهارشنبه ی هرهفته و ندیدن تو

چهارشنبه ی هر هفته ، شعر و دلتنگی

عبور لحظه به لحظه ، دقایق سنگی

از این به بعد ، دگرخواجه حافظ شیراز

نمی کند سرتفسیر رازها را باز

از این به بعد ، رگ وریشه های اندیشه

بدون مهر شما می شوند بی ریشه

چراکه هرضربان ، نبض زندگی بودی

تپش تپش ، نفس جاودانگی بودی

پس از تو روح غزل ، شادمان نخواهد شد

برای ما کسی استادمان نخواهد شد

طنین گرم صدایت ، همیشه می ماند

برای روح غزل ، شاهنامه می خواند

سفر بی خطر

همیشه قبل سفر ، اطلاع می دادی

چه شد ، بدون خبر ، فکررفتن افتادی

پیام آور شادی ، رسول خوبی ها

برای ما چه شده ، پیک غم فرستادی

چگونه سوز زمستان نشست بر قلبت ؟!!

تویی که سبز تر از هرچه سرو آزادی

چقدر شاگردیت عشق و افتخارم بود

چقدر برتو برازنده بود استادی

وشعرهای من از این به بعد ، بی پدرند

غزل بدون تو از خود نمی کند یادی

زمان به گرد قدم های محکمت نرسید

زمین قفس شده بود و تو آسمان زادی

هزار درس گرفتم زمهرت اماّ کاش

عزیز ، قبل سفر ، درس صبر می دادی

رباعی

این مرد عیار حشمتی بالا بود

اسحاقی ما ، یگانه ی دنیا بود

استاد به قلب ما حکومت می کرد

استاد دلیل شعر شاعرها بود

رباعی

زنجیره ی مرگ را نشد پاره کنیم

این درد عظیم رانشد چاره کنیم

حق است ولی برای بعضی ها ، نه ..

این ضایعه را چگونه نظّاره کنیم

رباعی

این سردترین فصل زمستانم بود

کابوس بزرگ و تلخ دورانم بود

آن سرو که روی دوشتان می بردید

سرسبز ترین بهار بستانم بود

رباعی

انگار که آسمون ، زمین افتاده

یا اینکه زمین به آسمون دل داده

ای وای خدای من ، ندارم باور

سروی که سپرده شد به خاک ، استاده !!!

رباعی

از عشق نمی دهد صدایی استاد

ما آمده ایم ، پس کجایی استاد

گفتی که چهارشنبه ها منتظرم

الوعده وفا ، چه بی وفایی استاد !!

رباعی

آیینه به آیین تو برمی گردد

تقویم به تحسین تو برمی گردد

در یاد همه خاطره ها می مانی

این ها به قوانین تو برمی گردد.