معرفی کتاب

  کتاب مجموعه ی اشعار زنده یاد استاد حشمت الله اسحاقی.

 این کتاب با مقدّمه ای از استاد احمد فرجی در سال 1386 در 3000 نسخه توسط انتشارات لاهیجی به چاپ رسیده است و شامل 53 قطعه شعر درقالبهای غزل، مثنوی، دوبیتی، رباعی و شعر نو نیمایی از سال 1352 تا 1382 می باشد . عنوان کتاب از یکی از سروده های استاد به گویش طالقانی به معنی « نبودی » گرفته شده است.

 

عشق را شناختم

من همیشه عاشقم

هستم وهمیشه بوده ام

من همیشه عاشقانه عشق را ستوده ام

از گذشته ها ، از زمان کودکی

آن زمان که گونه های کودکانه ام

زیر شعله های سرخرنگ تب

رنگ خون گرفته بود

اشک گرم مادرم به روی گونه ام دوید

عشق را شناختم

++++

هرغروب آفتاب

پای تاسر انتظار

خیره می شدم به چارچوب در

تا نوازشم کند ، نگه پرمحبت پدر

او پس از دمیدن ستاره ها در آسمان

خسته از تلاش بی امان

بادودست پینه بسته می رسید

عشق را شناختم

++++

اززمان مدرسه

آن زمان که دختری به روی جلددفترم

عکس قلب تیر خورده ای کشید

عشق را شناختم

++++

دربهار

فصل گل

آن زمان که بلبلی زفرط اشتیاق

در میان باغچه ، دم به دم سرود خوان

نغمه های عاشقانه می سرود وگنگ ومات

روی شاخه های پر شکوفه می پرید

عشق را شناختم

+++

من همیشه عاشقم

هستم وهمیشه بوده ام

من همیشه عاشقانه عشق را سروده ام

+++

من همیشه در تمام سال های عمر

درتمام فصل های سال

درتمام ماه های فصل

درتمام هفته های ماه

درتمام روزهای هفته

درتمام لحظه ها

عاشقانه عشق را ستوده ام

++++

من نه اینکه تازه طعم گرم عشق را چشیده ام

بلکه با همای تیزبال عشق

تا فراز قله های آرزو پریده ام

بلکه در هوای زندگی

تاسراب عاشقی دویده ام

+++

هرکجا که در میان محفلی نشسته ام

هرزمان که با رفیق و یار همدلی نشسته ام

من همیشه ، هرکجا ، به هر کسی رسیده ام:

یا سرود عاشقانه ای سروده ام

یا نوای عاشقانه ای شنیده ام

+++

من همیشه عاشقم ، هستم و همیشه بوده ام

من نه اینکه تازه طعم گرم عشق را چشیده ام

من همیشه عاشقانه عشق را ستوده ام

فیلم شعر خوانی و حافظ خوانی استاد حشمت الله اسحاقی

دوستان زیادی خواسته اند از فیلم های شعر خوانی استاد آنچه که در دسترس هست در اختیار عموم قرار بگیرد تا در زمان های دلتنگی مشاهده کنند.
 به همین دلیل به مرور فیلم هایی که در دسترس هستند در اختیار علاقه مندان قرار خواهد گرفت. هر کدام از اعضای انجمن هم که تصویری در این زمینه دارند سپاسگزار خواهیم بود اگر آن را برای این کار در اختیار مدیریت انجمن قرار دهند.

مشاهده فیلم شعر خوانی و حافظ خوانی استاد حشمت الله اسحاقی

دانلود فیلم شعر خوانی و حافظ خوانی استاد حشمت الله اسحاقی

اخوانیه ای بین استاد اسحاقی و امید نقوی

بیش از ده سال بود که هر هفته بعد از ظهر پنجشنبه با حاج آقا فرجی مهمان منزل استاد بودیم و شعر میخواندیم و گپ میزدیم. تا اتفاقا سال 91 دانشگاه کرج همان زمان کلاس برایم گذاشت؛ هرچه تلاش کردم نشد در آن ترم کلاسها را جابجا کنم و متاسفانه از حضور در جلسات محروم شدم.
چند هفته از ترم گذشته بود که یک روز صبح، از خواب بیدار شدم و به موبایلم نگاه کردم دیدم استاد اسحاقی این غزل را از سر لطف و محبت برای من گفته و فرستاده اند:


ما را به شهریار به غیر از تو یار نیست

                                           یاری اگر که هست، یقین یار غار نیست 

گاهی گذارمان که بیفتد غم آور است

                                         چون شهریار بی تو دگر شهر یار نیست

سرمایه ی قرار دل ما تویی رفیق

                                            وقتی تو نیستی به دل ما قرار نیست

5شنبه و کلاس ؟! تو با خود چه میکنی؟!

                                               دریاب وقت را که زمان پایدار نیست

حاجی نگاه کن که چه یار موافقیست!

                                            یک لحظه فارغ از غم یار و دیار نیست!

امــروز را بیــا بنشینیــم و دم زنیــم

                                               وضع زمانه قابل دیدن دو بار نیست



به حدی لذت بردم و سرشار از شعف شدم که فی البداهه این ابیات را نوشتم و حضورشان ارسال کردم:

               «تقدیم به استاد حشمت الله اسحاقی»

رونق گرفته رسم وفا از وفای تو

                                 آئینه خانه گشته دلم از صفای تو

 لحظه به لحظه صد دل و جان بی قراریم

                              دارم همیشه در دل و جانم هوای تو

 حتی به نرخ سکه ی زر هم نمیدهد

                                   صراف دهر اگر که بداند بهای تو

 دوران اگر که فرصت عیش مرا گرفت

                              ای کاش هدیه اش بنماید به پای تو

 تنهایی است بودن با هرکه غیر توست

                               غمناله است هر چه نوا جز نوای تو

 "«اندیشه» جز محیط فنا نیست هرکه را"

                           درد است و نیست در  سر امید دوای تو

"پیر مغان ز توبه ی ما گر ملول شد"

                                    گو دم نمی زنیم مگر در لوای تو

 ما را به شعر ناب چو آبت نواختی

                              من قاصرم ولی، چه بگویم سزای تو؟ 

کوته کنم سخن که زیاده جسارت است

                              فرصت تمام گشته و باقی بقای تو...

  

امید نقوی- استاد حشمت الله اسحاقی 1390



شب بود که استاد این شعر زیبا را در جواب برایم ارسال کرد:


بیا و هم نفس لحظه های شادم باش

                                             چه غم اگر که نباشم، تو امتدادم باش

تو جاودانه ترین عکس خاطرات منی

                                             همیشه یاد تو هستم همیشه یادم باش


شعر بسیار زیبایی بود که بغض عجیبی در من ایجاد کرد.  اشک در چشمانم حلقه زد و این ابیات را برای استاد نوشتم:


فدای شادیت ای نازنین ترین همراه

                                       همیشه باش چو خورشید، تا که باشم ماه

دلم بدون تو یک لحظه خوش نخواهد بود

                                       چه پیچکی است که باشد بدون پشت و پناه


روحش شاد
همیشه به یادش هستیم.


نقل از وبلاگ جان غزل امید نقوی

                                       http://janeghazal.persianblog.ir/post/115

یاد استاد- سروده ای از احمدفرجی

برامان غزل بخوان

در این هوای سرد و مه آلوده، مهربان 

لب وا کن و دوباره برامان غزل بخوان

چشم انتظار دیدن روی تو مانده ایم

گویا که ایستاده در این روزها، زمان 

آرام می روی و پس از تو هجوم درد

ویرانه می کند دل ما را، کمی  بمان

رفتی و بی تو – دوست -  غریبانه سوختیم 

در شعله های آتش سوزان میانِ جان

کم کم هوای بی تو، نفس گیر می شود

خم می شود ز داغ فراق تو پشتمان

ای مهربان ترین غزل فصل عاشقی

ما مانده ایم و حسرت و این درد بی امان

یاد استاد-شعری از علیرضا ابوالحسنی



برروی خاکت برف هم بارید استاد

لبخند بین واژه ها ماسید استاد

تا پیکرت را درمیان سینه اش دید

برعکس هرروزم زمین چرخید استاد

بادی که با خود از بهار و سبزه می گفت

خاک سیا بر گونه ام پاشید استاد

هرکس به نحوی در غم تو سهم دارد

خورشید سرما بر تنم تابید استاد

رفتی وبی تو شعر گفتن بی وفاییست

طبع روان رودها خوابید استاد

چندی ست خشکیدیم و گل دیگر نکردیم

عطرت میان جمع ما جاوید استاد.

یاد استاد - سروده ای از جناب آقای احسان قدیمی

 تقدیم به جان غزل استاد حشمت الله اسحاقی



گفتم بخوان پرنده ی اندوهگین روز
اوایستاده در بغل پنجره هنوز

اوفکر می کند به همین چارشنبه ها
شعری جدید و بکر بخواند برای ما

غمگینم آه... حافظ تنهای روی میز
اشکی به حال انجمن شعر ما بریز

شعری بخوان که مست شودآسمان شب
حافظ بخوان، شراب بگیرانم از رطب

ققنوس وار در وسط شعر ها بسوز
چشمان خیس پنجره های مرا بدوز

از چارشنبه های غم انگیز رفته ای ؟
ازبچه های انجمن شعر خسته ای؟

هرچارشنبه چشم به راه ستاره ای
مانند شمع در کف دست زمانه ای

دریایی و بدون تو مردست زنده رود
محوی اگرچه در وسط حلقه های دود

سیگار می کشی و به ما فکر می کنی
برتو سلام می دهم ای آخرین درود

با چارشنبه آمد و با چارشنبه رفت
مردی که مثل هیچ کس هیچ کس نبود


احسان قدیمی -دی 92

دوسروده از سرکارخانم پدیده شجاعی

(1)

حشمت الله خان اسحاقی! می شود آسمان من باشی?
می شود شهریار من باشی?می شود طالقان من باشی?
مه گرفته تمام دنیا را' حال شعر و هوای من ابری ست
پر کشیدن در این هوا سخت است ' می شود آشیان من باشی?
من پر از کوره راه تاریکم ' نقشه های جهان نمی دانند
بی تو جغرافیای من گنگ است ' می شود نقشه خوان من باشی?
دردها طعم تازه ای دارد ' شعر هایی یتیم در من هست
با زبانی نخوانده باید خواند ' می شود ترجمان من باشی ?
عصر هر چارشنبه دلگیرم ' در مسیری که رو به پایان است
تا ابد از تبار این روزن ' می شود خاندان من باشی ?


(2)
دارم شک میکنم کم کم
به این روزای دی ماهی
باید باور کنم رفتی
نمونده ظاهرا راهی
تو رفتی و پریشونم
هنوزم باورش سخته
نباشی شعر می میره
نباشی شهر بدبخته
چقد حال بدی دارم
نه می خوابم نه بیدارم
یتیمه شعرهای من
عذا داره عذا دارم
زمستونای بعد تو
زمستونای تکراری
نمیخوام تن بدم بی تو
به این سرمای اجباری
دارم شک می کنم کم کم
به این روزای دی ماهی

یاد استاد

سلام به روح بزرگ مرد شعر و شعور وغزل ، با قلبی بزرگ ، چهره ای مهربان ودوست داشتنی و عشقی که مثل دریا در نگاه وکلامش می جوشید . دلتنگی فراقمان را به یادت با تفالی به دیوان خواجه رند شیراز شاید مرهمی ......شاید ....شاید

یاد استاد

عباس عابد ساوجی :

دیروز در خاکسپاری دوست و استادمان  حشمت الله اسحاقی شرکت داشتیم

جمع کثیری از اهل ادب و فرهنگ منطقه آمده بودند. دوستی می گفت: وقتی به آقای محمد علی

بهمنی خبر دادم گفتند:

ای وای! من شاگرد ایشان بودم

وقتی کسی چون استاد غزل معاصر، محمد علی بهمنی چنین جمله ای در مورد مرحوم اسحاقی بر زبان می آورند، گرچه نشان از تواضع و فروتنی استاد بهمنی را می رساند اما جایگاه استاد اسحاقی را در فرهنگ و ادب منطقه و کشور می رساند

دوست شاعری گریه می کرد و می گفت: تا به حال معنی کلمۀ ( ضایعه اسف بار) را درک نکرده بودم، اما امروز با تمام وجودم آنرا معنی کردم

پس از خاکسپاری استاد، جمعی برای صرف نهار به سالن رفتند اما،شعرا و دوستان بر سر مزار ماندند و سرود و شعر خوانی کردند که توام با اشک و آه بود و چه صحنۀ زیبایی را رقم زدند. روحش قرین رحمت باد 

شعری که سهم من بود:

سبدی از همه رنگ

گل نرگس گل سرخ

قطره ای اشک

به رنگ گل سرخ

بر سر تربت من بنشینید

رویِ سنگ آب بریزید

به درخت هم بدهید

به شمیم غزلی یاد کنید

یاد استاد - استاد عباس خوش عمل کاشانی

 

استاد عباس خوش عمل کاشانی :


ای داد کزین وادی ناپیدا گرد
فریاد کزین سپنجی راه نورد
هر صبح فراق همدمی باید دید
هر شام وداع همرهی باید کرد...
درگذشت استاد حشمت الله اسحاقی آن سرو سرافراز بوستان بی خزان مردی و مردانگی دلم را سخت درهم فشرد.گر چه با آن عزیز روزهایی چند در گذشته ای نه چندان دور سر کرده بودم اما شیرینی آن روزها همیشه در مذاق جان و دلم بوده و خواهد بود.آن آیینه ضمیر مرد صمیمی و مهر پرور حقا که نام نیک و آثاری نیکو از خود بر جای گذاشت و یاد عزیز و نام بلندش از لوح دل دوستان زدوده نخواهد شد و در دفتر روشن و حقیقت نمای تاریخ ادبیات این سرزمین تا ابد باقی خواهد ماند. خلقتم للبقاء در شان او بود...

یاد استاد - سر کار خانم لیلا لک

خاطره ای از سر کار خانم « لیلا لک  »

خاطرات شیرین

صبر بسیار بباید پدر پیر فلک را

تا دگر مادر گیتی چو تو فرزند بزاید

بهترین خاطره ام از « زنده یاد استاد اسحاقی » لبخند و شوق حضورشان در جلسات و نگاه پر مهری که درانتها دوستان رابه  صمیمانه به جلسه ی بعد دعوت می کرد .

استاد ، مثال کوهی بود که هر چه به ایشان نزدیک تر می شدیم ، عظمتش نمایان تر و مهربانیش خاص تر جلوه می کرد .طی مدتی که در محضرشان بودم ، درس اخلاق و صبوری را قبل از دانشی که در رابطه با ادبیات فارسی داشتند فرا گرفتم .درباورم نیست که سایه ی پرمهر استاد را نداریم ، چون مثال خون دررگ و پی غزل ها ، شعر وادب شهرمان وعمق وجود ما جاری و پایدار است

شب های هجران را گذراندیم و زنده ایم

مارابه سخت جانی خود این گمان نبود

تو تعبیر رویای نادیده ای

تو نوری که بر سایه تابیده ای

تو یک شهر در سرزمین حضور

توی یراز بودن به این سادگی .

یاد استاد - سید احمد کاظمی

سروده ای از سیّد احمد کاظمی - از شاعران انجمن ادبی فرهنگ اندیشه


سروسانی به طرف گلزاری

سبزتر از طراوت باران

شاخه ای گشت از درختی ناز

بارور از حقایق ایمان

خشگ گیردید و سوزی از داغش

تیره بنمود ساحت یاران

ناگه افتاد در زمستانی

برزمین و زدوستان افغان

خاست از سینه های پر از درد

اشک یخ زد به گونه ی دامان

غم گره بسته در دل و گویند

همرهان اف به بی وفا دوران

«حشمت » جمع گشت « اسحاقی »

خانقاه هنر به اطمینان

لطمه دید و مگر خدا از لطف

خود کند عمق فاجعه جبران

عشق بحث و کلاس در ذاتش

بود و زان بست با خودش پیمان

زندگی را چنین کند آغاز

با چنین شیوه هم برد پایان

گوهری از غزل سرایانی

رفت و شد  بر گذشتگان مهمان

جای او  پر نمی شود دیگر

انجمن مات گشته و حیران

ای دریغ از کمالش و بوده ست

یک فرشته به صورت انسان

روح و جانم نمی شود آرام

جز به ذکر وتلاوت قرآن

دوستدارعلی(ع) بد و مولا (ع)

می نماید شفاعتش ز احسان

یاداستاد- سه سروده از جناب آقای مظفّر قربانی

سه سروده از مظفّر قربانی از شاعران انجمن ادبی فرهنگ اندیشه

(1)

گریه کردم باز خندید و گذشت

هرچه گفتم هیچ نشنید و گذشت

سر به دوشت گفتمش خواهم گذشت

شانه بالا داد و خندید و گذشت

آرزویم در بهارش کرد گل

زود شد پاییز و گل چید و گذشت

گفتمش رویا و امیدم تویی

زیر لب می گفت امّید و گذشت

گفتمش ماهی به مرداب دلم

آتشی زد مثل خورشید و گذشت

سوختم خاکسترم را باد داد

محو گشتم یار می دید و گذشت

درکویر سینه پیدا شد امید

درفضا نوری در خشید و گذشت

گفتمش خورشید جان  بر من بتاب

رخ زمن یک لحظه تابید و  گذشت

آسمان تیره را وقت « سحر»

کرده روشن مثل ناهید و گذشت .

 

(2)

به هرجا مئی در سبو باقی است

به هر مجلسی شاهدی ساقی است

بگویید آنجا به بانگ بلند

شهید ره شعر اسحاقی است

(3)

هرکجا دوری به دست  ساقی است

درخمی یک جرعه ی می باقی است

تا که از اندیشه جایی گفتگوشت

حشمت شعر وادب اسحاقی است

یاد استاد-دوسروده از سرکارخانم مهسا توکّلی

 دوسروده از سرکارخانم مهساتوکّلی ازشاعران انجمن ادبی فرهنگ اندیشه

(1)

بیست و چهار مرتبه کتفم قولنج کرد ، ده بار قلبم از هیجان تیر می کشید

بیست وجاربار نفس حبس کردم و ...، این آمبولانس لعنتی آژیر می کشید

تقویم من پر است از این گاه های بد....در جستجوی دست تو ومهربانیم

این روزها که یخ زده قلبم به سوز دی ، محتاج وسعت دل چون آسمانیم

بی تو تمام هفته ی من غم گرفته است ، بی تو تمام سال برایم جهنّم است

اشک است سهم از تو که با پر کشیدنت ، این آسمان و وسعت دیرینه اش کم است

در گوشمن صدای تو شوق ترانه است ، زنگ صدات باعث تفریح روح من

من با صدای ناب تو تشویق می شوم ، ای جاودانه در دلم ، ای معنی شدن

من سال ها به عشق تو می آمدم کلاس ، یک 4شنبه هم تو بیا ساعت  4

یک 4شنبه تا که تو راسیر  بو کنم ، در لحظه ها ...تو را به خدا ...ساعت 4

دختر دوباره شعر تو لبریز غصّه است ، در گوش من طنین صدای تو ...آه ...آه

بعد از تو شعر من شده شعر عزا و غم ، بعد از تو چون لباس تنم شعر هم سیاه

یک هفته 4شنبه بیا ...قول می دهم ، از شوق مثنوی سپیدی به پا کنم

یکبار هم تفاّل حافظ بزن که من ، درشور حافظانه ی قلبت صدا کنم

بیست وچهار مرتبه دنیا خراب شد ، ده بار زیر ریزش آوار مانده ام

بیست وچهار دی شده کابوس عمرمن ، در یک سکوت یخ زده انگار مانده ام

(2)

از هرچه ترسیدم سرم آمد ، آن اتفاق لعنتی افتاد

نرس غریب بی پناهی ها ...ای وای من ...وای من ....استاد

برروی دوشش برده اند آنها تا زیر خاکش ....وای ...وای من

دنیا به روی شانه های من ... حجم غمی در سینه ام افتاد

آه ای خدا ..با چشم های خویش ، دیدم که او را دفن می کردند

من از درون لبریز اندوهم  ؛ اما گلو را بسته این فریاد

باورنمی کردم که او باشد ، باور نمی کردم ...ولی او بود

او...مایه ی عشق و امید من ....او...روح او پیوسته باشد شاد

او زنده است ای مردم دنیا ، او دردرونم شعر می کارد

پنهان شده در رندی حافظ ، از میله های دست ما آزاد

++

حافظ برایت ختم خواهم کرد ، لیلی و کجنون ، خسرو وشیرین

شهنامه و خیّام می خوانم ، همواره در قلب منی استاد

درسوگ استاد - سروده هایی از سرکارخانم مهتا پناه

 هشت سروده از سرکارخانم « مهتا پناه » از شاعران انجمن ادبی فرهنگ اندیشه

مثنوی وداع

نشست بغض تر ی در حصار حنجره ام

شکست شیشه ی چشمان خیس پنجره ام

هوا ، هوای غزل های ناب و بارانی ست

وحال ناخوش این مثنوی ، پریشانی ست

به وسعت همه ی آسمان ، دلش خون شد

چه شد که لیلی این قصّه ، سخت مجنون شد؟!

چه شد که شهر لباس سیاه بر تن کرد

چه شد که مرد غزل ، عزم زود رفتن کرد ؟!

کسی که دررگش احساس عشق می جوشید

چگونه رخت سپید وداع را پوشید ؟!

درون باور ناباورم نمی گنجد

که سوز سرد زمستان ، به نوبهارش زد

بهار گفتم ازین پس بهار یعنی چه ؟!

بدون چلچله ، آواز سار یعنی چه ؟!

کلاغ های دلم ، قارقار سر دادن

گواهی بدی از انتظار سر دادن

چه انتظار غریبی شود ، پریدن تو

چهارشنبه ی هرهفته و ندیدن تو

چهارشنبه ی هر هفته ، شعر و دلتنگی

عبور لحظه به لحظه ، دقایق سنگی

از این به بعد ، دگرخواجه حافظ شیراز

نمی کند سرتفسیر رازها را باز

از این به بعد ، رگ وریشه های اندیشه

بدون مهر شما می شوند بی ریشه

چراکه هرضربان ، نبض زندگی بودی

تپش تپش ، نفس جاودانگی بودی

پس از تو روح غزل ، شادمان نخواهد شد

برای ما کسی استادمان نخواهد شد

طنین گرم صدایت ، همیشه می ماند

برای روح غزل ، شاهنامه می خواند

سفر بی خطر

همیشه قبل سفر ، اطلاع می دادی

چه شد ، بدون خبر ، فکررفتن افتادی

پیام آور شادی ، رسول خوبی ها

برای ما چه شده ، پیک غم فرستادی

چگونه سوز زمستان نشست بر قلبت ؟!!

تویی که سبز تر از هرچه سرو آزادی

چقدر شاگردیت عشق و افتخارم بود

چقدر برتو برازنده بود استادی

وشعرهای من از این به بعد ، بی پدرند

غزل بدون تو از خود نمی کند یادی

زمان به گرد قدم های محکمت نرسید

زمین قفس شده بود و تو آسمان زادی

هزار درس گرفتم زمهرت اماّ کاش

عزیز ، قبل سفر ، درس صبر می دادی

رباعی

 

این مرد عیار حشمتی بالا بود

اسحاقی ما ، یگانه ی دنیا بود

استاد به قلب ما حکومت می کرد

استاد دلیل شعر شاعرها بود

رباعی

 

زنجیره ی مرگ را نشد پاره کنیم

این درد عظیم رانشد چاره کنیم

حق است ولی برای بعضی ها ، نه ..

این ضایعه را چگونه نظّاره کنیم

 

رباعی

 

این سردترین فصل زمستانم بود

کابوس بزرگ و تلخ دورانم بود

آن سرو که روی دوشتان می بردید

سرسبز ترین بهار بستانم بود

 

رباعی

 

انگار که آسمون ، زمین افتاده

یا اینکه زمین به آسمون دل داده

ای وای خدای من ، ندارم باور

سروی که سپرده شد به خاک ، استاده !!!

رباعی

 

از عشق نمی دهد صدایی استاد

ما آمده ایم ، پس کجایی استاد

گفتی که چهارشنبه ها منتظرم

الوعده وفا ، چه بی وفایی استاد !!

رباعی

 

آیینه به آیین تو برمی گردد

تقویم به تحسین تو برمی گردد

در یاد همه خاطره ها می مانی

این ها به قوانین تو برمی گردد.

 

شعری درسوگ استاد حشمت الله اسحاقی - داوود بور بور

 

نغمه های جاودان


سیل ویرانگر سرید

کوهررخشنده ی یک شهر

باامواج رفت.

سیلی سرد زمستان

بررخ اندیشه خورد

افتخار شعرشهر عاشقان

ازدست رفت .

درغروب سوزناک شهریار

بی نفس های فرح انگیز یار

انجمن از هم گسست

آن گلستان ادب

باباد رفت .

شهر را ماتم سرا کرده ست ، سوگ

با غ را ماتم سرا کرده ست ، داغ .

قامت رعنای شعر

آیت بینای ذوق

آن همای بی نظیر سایه ها

افسوس رفت

چون مسافر

درمیان جاده زیست

روح سرو سرافراز سال ها

ازباغ رفت.

گرچه با فقدان او

دروجودخیل شاگردان بی کس مانده اش

آن نغمه های جاودان

تکثیرشد

شهریار بی بدیل شهرمان

اماچه زود

از دست رفت .


داوود بوربور