اخوانیه ای بین استاد اسحاقی و امید نقوی

بیش از ده سال بود که هر هفته بعد از ظهر پنجشنبه با حاج آقا فرجی مهمان منزل استاد بودیم و شعر میخواندیم و گپ میزدیم. تا اتفاقا سال 91 دانشگاه کرج همان زمان کلاس برایم گذاشت؛ هرچه تلاش کردم نشد در آن ترم کلاسها را جابجا کنم و متاسفانه از حضور در جلسات محروم شدم.
چند هفته از ترم گذشته بود که یک روز صبح، از خواب بیدار شدم و به موبایلم نگاه کردم دیدم استاد اسحاقی این غزل را از سر لطف و محبت برای من گفته و فرستاده اند:

ما را به شهریار به غیر از تو یار نیست

                                           یاری اگر که هست، یقین یار غار نیست 

گاهی گذارمان که بیفتد غم آور است

                                         چون شهریار بی تو دگر شهر یار نیست

سرمایه ی قرار دل ما تویی رفیق

                                            وقتی تو نیستی به دل ما قرار نیست

5شنبه و کلاس ؟! تو با خود چه میکنی؟!

                                               دریاب وقت را که زمان پایدار نیست

حاجی نگاه کن که چه یار موافقیست!

                                            یک لحظه فارغ از غم یار و دیار نیست!

امــروز را بیــا بنشینیــم و دم زنیــم

                                               وضع زمانه قابل دیدن دو بار نیست

به حدی لذت بردم و سرشار از شعف شدم که فی البداهه این ابیات را نوشتم و حضورشان ارسال کردم:

               «تقدیم به استاد حشمت الله اسحاقی»

رونق گرفته رسم وفا از وفای تو

                                 آئینه خانه گشته دلم از صفای تو

 لحظه به لحظه صد دل و جان بی قراریم

                              دارم همیشه در دل و جانم هوای تو

 حتی به نرخ سکه ی زر هم نمیدهد

                                   صراف دهر اگر که بداند بهای تو

 دوران اگر که فرصت عیش مرا گرفت

                              ای کاش هدیه اش بنماید به پای تو

 تنهایی است بودن با هرکه غیر توست

                               غمناله است هر چه نوا جز نوای تو

 "«اندیشه» جز محیط فنا نیست هرکه را"

                           درد است و نیست در  سر امید دوای تو

"پیر مغان ز توبه ی ما گر ملول شد"

                                    گو دم نمی زنیم مگر در لوای تو

 ما را به شعر ناب چو آبت نواختی

                              من قاصرم ولی، چه بگویم سزای تو؟ 

کوته کنم سخن که زیاده جسارت است

                              فرصت تمام گشته و باقی بقای تو...

شب بود که استاد این شعر زیبا را در جواب برایم ارسال کرد:

بیا و هم نفس لحظه های شادم باش

                                             چه غم اگر که نباشم، تو امتدادم باش

تو جاودانه ترین عکس خاطرات منی

                                             همیشه یاد تو هستم همیشه یادم باش

شعر بسیار زیبایی بود که بغض عجیبی در من ایجاد کرد.  اشک در چشمانم حلقه زد و این ابیات را برای استاد نوشتم:

فدای شادیت ای نازنین ترین همراه

                                       همیشه باش چو خورشید، تا که باشم ماه

دلم بدون تو یک لحظه خوش نخواهد بود

                                       چه پیچکی است که باشد بدون پشت و پناه

روحش شاد
همیشه به یادش هستیم.

نقل از وبلاگ جان غزل امید نقوی

                                       http://janeghazal.persianblog.ir/post/115