به چهــــره مثـل بشـر، در درون فـرشـتـه صفات

فـرشـتـه‌ها همـگی مـانده در جمـــالش مات

 

بزرگ هر دو جهان، آن که جنّ و انس و ملک

گــرفتـه‌اند، به ظـلّـش، پـنـــاه، از آفـــــات

 

قسـم بـه سوره ی «طـه» و صـاحـب «لـولاک»

اگـر نبـود وجـودش، جهـــان نـداشت ثبـات

 

بدون «رحمـت لِلعـــالمیـــن» که را می‌مـاند

در ایــن جهـــان پر از بیــکسی، امید نجــات

 

کسی که اسوه ی خلق است، تا جهان باقیست

کسـی مـگـر بــه بلنــداش می‌رسد؟ هیهــات

 

کجـــا تــوان کـسی تا به «قاب قوسین» است

نبــود حــدّ بـشـر، بــا «بضــاعت مــزجـــات»

 

چگــونه می‌رود آنجـــا که جبرئیـــل نرفت

در آن زمـــان که به او می‌دهنـد «تازه برات»

 

تو کیستــی کــه به عشق تو زندگــانی یافت

جهــان و هر چه در او هست، از جمــاد و نبات

 

خدا ز خــــاک بهشتـــت ســرشــت روز ازل

هر آنچه حسن و نکویی که بود ریخت به پات

 

چنــانکه نور تنش ذره ذره خورشید است

شده تمـــام وجود رسول جلــــوه ی ذات

 

شمیــــم نام عزیزش جلای هر جـان است

بـــرای شــــادی روح پیــــامبر صلــوات...